Wow, tijd vliegt!

Hi!

De tijd vliegt voorbij en daarmee ook het aantal dagen dat is verstreken sinds mijn laatste reisverslag. Het gaat hier nog steeds 'baie lekker' en we genieten volop! Met nog 1 week te gaan begint het einde al in zicht te komen.. Geniet van onze verhalen en tot snel!

Gr Brigit (& Luuk)


Dag 9: Bergville
Ik ben mijn laatste verslag geëindigd met te vertellen dat we bij Drakensbergen zaten, een van de grootste bergketens van Zuid-Afrika. De eerste avond in de lodge bleken we maar de enige gasten te zijn.. Wij zaten dus 'gezellig' met z'n tweeën in dat grote restaurant om te dineren. Onze serveerster was een gezette Afrikaanse die de nobele taak had om ons van eten te voorzien die avond. Ze gaf ons het menu voor die dag zodat we konden kiezen. We besloten het voorgerecht (bruine bonensoep) maar te skippen en alleen voor het hoofdgerecht en toetje te gaan. Toen ze dat hoorde trok ze echt een pruillip waar zelfs ik nog iets van kan leren.. Ze keek zo beteuterd toen ze richting de keuken liep dat we echt dachten dat we nu persoonlijk haar eigen gemaakte bruine bonensoep hadden afgewezen. De hele situatie was zo bizar en zo grappig tegelijkertijd dat we de rest van de avond de slappe lach hebben gehad. Voor ons een avond met matig eten maar verder hilarisch (gevalletje van 'had je bij moeten zijn schat ik').

Dag 10: Bergville (Drakensbergen)
Bij het ontbijt werd het nog eens bevestigd dat we de enige twee gasten waren. Gezellig.. Na ons ontbijt naar binnen te hebben gewerkt zijn we richting het Royal Natal NP gereden, wat onderdeel is van de Drakensbergen keten. In die regio zijn tal van wandtekeningen gevonden van duizenden jaren geleden. We besloten dan ook eerst te stoppen bij een punt waar we door twee (jonge) gidsen naar de tekeningen werden geleid. Het dorpje waar het park zich bevond heet Cannibal en is vernoemd naar, je voelt hem al aankomen, kannibalisme. De eerste inwoners waren op de vlucht voor vijanden en verscholen zich in een grot in de bergen. Ze waren zo bang voor hun vijanden dat ze niet uit de grot durfden te komen om eten te verzamelen. Ze besloten toen om de ouderen 1 voor 1 op te eten om te kunnen overleven..
Na het zien van de rotstekeningen kregen we het nog even met de gidsen over de armoede in het land. Het meisje vroeg ons of we alsjeblieft eten en/of kleren zouden willen doneren aan haar dorp als we iets over hadden, zo benauwd was blijkbaar de situatie van vele mensen..
Na de rondleiding besloten we nog een trail te lopen richting een van de watervallen in het park. Voor de mensen die me goed kennen en dus weten dat ik vroeger absoluut niet van wandelen in de bergen hield zal dit een schok zijn: het was mijn idee om dit te doen.. Enfin, stel je de situatie voor: een kleine 30 graden, tocht van ruim 6 km, een paar honderd meter 'klimmen', ondertussen ergens een afslag gemistt (weer een extra half uurt) om uiteindelijk bij hét uitzicht uit te komen waar je dat godsganse pokke eind voor gelopen hebt en te moeten concluderen dat die 'waterval' een miezerig, druppelend stroompje is geworden.. Juist. Gelukkig kwamen we op de terugweg nog langs de Cascades, waar we even met onze voeten in een (ijskoud) riviertje hebben gezeten. Al met al weer een enerverende ervaring rijker en gingen we toch voldaan weer terug naar onze lodge.
Die avond besloten we maar zelf eten te halen bij de Spar (hier hebben ze afdelingen waar je je complete avondeten kunt afhalen, ideaal!) om de situatie van de vorige avond te ontwijken. Compleet afgebrand van de dag besloten we op tijd te gaan slapen. Die slaap was echter van korte duur want laat op de avond probeerde nog iemand onze kamer in te komen (we hadden ergens een kamer achteraf in een buitengebouw). Heel creepy en voor mij dus ook een voorteken van een slapeloze nacht..


Dag 11: Bergville - Aliwal North
Na een gebroken nacht besloten we wat langer op bed te blijven liggen en daarna op ons gemak te ontbijten. De bestemming van deze dag was Aliwal North. Onderweg reden we door Golden Gate Highlands NP, wat een ontzettend mooi park zou moeten zijn (als we onze reisgids moesten geloven). Maar als het park alles is wat we hebben gezien, dan was dit nogal een tegenvaller.. Was ook niet zo erg dat er niet zoveel te zien was, want zo konden we goed doorrijden naar onze volgende lodge. Eenmaal aangekomen bleek het echt een super sfeervolle lodge te zijn aan de rivier met een gezellige pub ernaast. We hebben dan ook gelijk alle spullen uitgeladen en zijn rechtstreeks naar de pub gelopen voor een ijskoud biertje.


Dag 12: Aliwal North - Graaff Reinet
Aliwal North was slechts een tussenstop in onze reis. De volgende dag vertrokken we richting het derde oudste stadje van ZA: Graaff-Reinet. Bij ons vertrek kwamen we er al snel achter dat het goed onderhouden stadje Aliwal North niet alleen bestond uit mooie gebouwen en goede wegen, maar dat er ook een grote sloppenwijk aan vast lag.. Dit was niet de eerste keer dat we dit zagen, maar je wordt toch elke keer weer met je neus op de feiten gedrukt dat er zo'n ontzettend groot verschil is tussen arm en rijk.. Dit bleek ook in het (redelijk rijke) stadje Graaff-Reinet. Hier aten twee compleet verwaarloosde jongetjes gewoon koude soep uit een pak wat ze aan de kant van de weg gevonden hadden. Dat is echt zo'n moment waarop je niet weet of je ze nou geld of iets moet geven of dat je ze eigenlijk gewoon niet kunt helpen (want zo zijn er zoveel). We hebben nog een wandeling door het stadje gemaakt waar ze veel oude huizen hebben met Nederlandse architectuur, maar omdat het zondag was bleek alles gesloten te zijn. Daarna nog even bij het zwembad gechilled en 's avonds bij onze guesthouse gegeten. En verrassing, we waren weer de enige twee.. Na een ontzettend lekkere (en vooral vullende) tomatensoep konden we nog geen twee minuten later aan ons hoofdgerecht beginnen: boboti en lamb potjie. Ik ben er nog niet achter of het komt dat we maar met z'n tweeën er zaten of dat het de gewoonte is hier dat ze de gerechten zo snel achter elkaar brengen.. Waar je in Nederland nog tijd hebt om je eten te laten zakken tussen de gangen door, ga je hier in een keer door. Het was dan ook veel te veel om op te krijgen. Zelfs Luuk is het niet gelukt (zegt genoeg toch?).


Dag 13: Graaff-Reinet
Helaas hadden we de dag ervoor niet gekeken wat voor weer het deze dag zou worden, want anders waren we zondag nog naar deze bekende vallei gereden: de Valley of Desolation. De park ranger keek ons al raar aan toen we zeiden dat we toch een poging wilden wagen om door het wolkendek heen te rijden om te kijken of we een beetje uitzicht hadden, maar zo eigenwijs als we waren zijn we toch gegaan. En ons uitzicht was echt adembenemend! Grijs.. Gelukkig zagen we in de rest van het National Park nog wel wat wilde struisvogels en apen enz rondlopen. Een struisvogel vond ons blijkbaar erg bedreigend want die ging met z'n kop plat op de grond (nee, dus niet ín de grond) liggen. Waarschijnlijk onder het mom van: "als ik jullie niet zie, dan zien jullie mij ook niet". Die beesten zijn alleen moeilijk te missen met hun gigantische verendos.. In een ander deel van het park zagen we een hele kudde voorbij draven voor onze auto. Dat was dan ook wel gelijk het hoogtepunt van onze dag ;) 's avonds nog Nederlanders tegengekomen in onze guesthouse die we heel toevallig eerder bij een wegafsluiting ook al waren tegen gekomen, dus dat was dan weer wel erg gezellig! Het diner die avond maar heel verstandig zonder voorgerecht gedaan..


Dag 14: Graaff-Reinet - Kirkwood
Deze dag vervolgden we onze reis verder naar het zuiden naar de citrusvallei van Kirkwood. Belangrijkste bezienswaardigheid in deze buurt is het Addo Elephant NP wat de volgende dag op ons programma staat. Eenmaal aangekomen bij onze lodge werden we zeer hartelijk ontvangen door de Nederlandse eigenaar: Diederik. Nadat hij ons alles had laten zien en we de spullen in de kamer hadden gezet, legde hij ons onder het genot van een kopje thee en koffie uit wat we allemaal in de regio konden doen. Een van de dingen was dat we met hem mee konden om de plaatselijke 'location' (net woord voor township) eens van dichtbij te bekijken en tevens een bezoekje te brengen aan een project wat hij daar sponsorde. De rit was echt ontzettend interessant! We kregen eindelijk inzicht in het echte leven van de mensen daar. Wat je veel ziet in het land zijn standaard stenen huizen waar hele gezinnen in wonen. Vaak is dit een soort afbetaling van schuld door de regering aan de mensen die hebben geleden onder de apartheid. Dit is omgerekend zo'n €3.000 aan vergoeding. Midden in de location bezoeken we het project wat Diederik mede heeft opgezet en nu nog sponsort: de soep keuken. Hier krijgen elke dag zo'n 150 kinderen in de leeftijd van 3 tot 7 jaar te eten. Jonger dan 3 krijgen ze meestal nog moedermelk en ouder dan 7 zitten ze op school waar ze eten krijgen. Een maaltijd kost 350 rand, wat omgerekend zo'n 27€ is. De meeste mensen in de location zijn erg arm en er moet vaak 1 iemand met een goede baan zorgen voor de rest van de familie. De familie betekent daar niet alleen je eigen gezin, maar ook je opa, oma, tante, achterneef, etc.. Als je dan beseft dat de meest voorkomende baan in die vallei ongeveer 130 rand per dag opbrengt (10€) en ze daar dus voor zoveel mensen eten, kleding, onderdak, etc voor moeten betalen dan val je toch wel even stil. De ouderen krijgen daar elke maand een pensioen à 1.000 Rand (77€) en de kindertoeslag is 260 Rand (20€). Per maand.
Onze tweede stop was bij de pleegmoeder van het jongetje waar Diederik momenteel onderdak aan biedt. We mochten binnenkomen in haar huisje, wat eigenlijk niet meer was dan twee kleine kamertjes. Het was echt een ontzettend lieve vrouw die een aantal kinderen onder haar hoede heeft genomen die op straat zijn beland doordat bijvoorbeeld beide ouders zijn overleden. Stel je haar voor als een 'big momma' en je hebt het beeld wel aardig compleet ;)

Die middag zijn we naar een cheetah farm in de buurt gereden. Die 'farm' zet zich in voor het opvangen van katachtigen zoals luipaarden, cheeta's en leeuwen. Je hoort het goed, leeuwen (check!). Eindelijk onze big 5 compleet zou je denken, maar deze rekenen we maar niet mee (is tenslotte achter een afgesloten hek). Op het einde van onze rondleiding mochten we nog samen met een luipaard genaamd Olaf op de foto. Bij het binnenlopen van zijn verblijf werd heel duidelijk gezegd dat hij zelf op ons af moest komen en als dat niet zou gebeuren we ook weer weg zouden moeten. Gelukkig kwam hij op ons af en konden we hem aaien. Hij begon op een gegeven moment mijn hand af te likken (het blijft tenslotte een kat), maar waar een kat al een soort schuurpapier tong heeft, heeft een luipaard dit nog vele malen erger. Ach, gelijk mijn hand weer gescrubt..

Dit was het weer even voor nu, de rest volgt in mijn volgende reisverslag. Als de wifi een beetje mee wil werken, staan er straks ook foto's bij!

X