#4 Yellowstone, SLC, Bryce, Zion, Las Vegas, etc

Hoi allemaal,

Al bijna ingeburgerd en met een beetje pijn in mijn hart schrijf ik hier mijn (één na) laatste reisverslag. Inmiddels zijn we aangekomen in San Francisco en vliegen we overmorgen alweer terug naar Nederland. Excuses, we vliegen terug naar een koud, nat en grijs Nederland als ik sommige van jullie moet geloven..

Ik zal jullie waarschuwen, het is weer een vrij grote lap tekst geworden :) Dus ik zou zeggen, pak er weer een lekkere kop koffie/thee (of een lekkere borrel) bij en veel leesplezier!

Voor de laatste keer vanuit de States, lots of love,

Brigit

-----------

Dag 16: Yellowstone

Vandaag weer vroeg uit te veren (lees 6 uur) om op tijd richting Yellowstone te rijden om onze trip van de dag ervoor af te maken. Aangezien we de geisers al gezien hadden, konden we gelijk doorrijden naar de bezienswaardigheden in het noorden van het park: Norris Geyser Basin, Upper and Lower Falls, Tower Fall, Mammoth Hot Springs, Mud Volcano, Yellowstone Lake en tot slot toch nog een keer naar Old Faithful Geyser. Bij de Norris Geyser Basin waren er weer een aantal ontzettend mooie geisers. Ook hier hing er veel stoom door het kokende water, maar je kon de helderblauwe kleuren van de geisers meestal toch nog goed zien (helaas niet op de foto's). Vervolgens doorgereden naar de Upper en Lower Falls in Canyon Village. Om bij de mooie uitkijkpunten te komen moesten we eerst een korte trail doen van iets meer dan een halve kilometer. Dit lijkt allemaal niet zo erg, totdat je ziet dat je in die halve kilometer zo'n 200 meter in hoogte daalt. Ook dat is allemaal nog niet zo erg, totdat je onderaan staat en je weer omhoog moet lopen terwijl je op 2400 meter hoogte zit..
Afijn, eenmaal boven aangekomen (en bekomen) zijn we weer in de auto gestapt naar onze volgende stop: Tower Fall. Was mooi om te zien, maar niet zo indrukwekkend als de watervallen die we net gezien hadden. Na een korte stop besloten we dan ook om door te rijden naar Mammoth Hot Springs. Deze, helemaal in het noorden gelegen, bezienswaardigheid is echt uniek en zeer zeker de moeite waard! Het zijn als het ware kleine basins onder elkaar, waardoor het warme water stapsgewijs de berg af komt (zie foto's). Door de heldere kleuren is het erg mooi om te zien. Van daaruit doorgereden naar het zuiden van het park, langs Mud Volcano. Hier stond een park ranger heel geanimeerd te vertellen over dat er de dag ervoor 's ochtends een Grizzly beer over de boardwalk was gelopen, waarschijnlijk op zoek naar eten.. Blijkbaar is er rond deze tijd niet zoveel eten en zitten ze net in een paarperiode, waardoor ze nog meer eten nodig hebben dan normaal. Wij gelijk rondkijken of er toevallig niet nog één tussen de bomen verscholen zat, maar helaas geen Grizzly gezien..
Toen op weg naar onze laatste stop voor poging nummer twee: Old Faithful Geyser. Op de weg daar naartoe lag een mooie route langs Yellowstone Lake. Hier zijn we verder niet gestopt, omdat het weer niet echt geweldig was. Aangekomen bij de geiser hebben we eerst als echte toeristen nog even iets gekocht bij de souvenirwinkel, voordat het wachten weer kon beginnen. Met een lekker warme kop koffie en thee zijn we bij de (ondertussen toegestroomde) andere mensen om de geiser heen gaan zitten. Eigenlijk was het gewoon echt heel grappig; tientallen mensen die heel geconcentreerd naar een rookpluimpje zitten te kijken in de hoop dat hij uit gaat barsten. En wij deden daar net zo hard aan mee.. Enfin, na ruim drie kwartier kou hebben zitten lijden aan de rand van de geiser, kwam er zomaar opeens een klein beetje water omhoog gespoten. Iedereen (ik schat ondertussen dat er tussen de 300 à 400 mensen zaten) sprong omhoog van zijn bankje met zijn camera in de aanslag. Uiteindelijk werd ons lange wachten beloond met een mooie uitbarsting en konden we daarna, verkleumd maar tevreden, onze dag afsluiten en terug naar het hotel rijden.


Dag 17: Yellowstone - Salt Lake City

Aangezien er in Salt Lake City niet zo veel mooie dingen te zien zijn, besloten we wat langer van ons warme bed te genieten en pas rond 9 uur in de auto te stappen. Na een kleine 5,5 uur rijden kwamen we aan in de hoofdstad van de staat Utah. Ondanks dat het puur een tussenstop was, werden we toch steeds vrolijker toen we bij ons hotel aankwamen: de zon scheen namelijk! Het was alweer even geleden dat we dit mooie gele bolletje in een mooie strakblauwe hemel hadden gezien.. Eenmaal ingecheckt en gesetteld in het hotel, had papa gezien dat Salt Lake City een bekend punt had waar veel verschillende kerken bij elkaar stonden. Bleek vlak bij ons hotel te zijn, dus wij daar naartoe gelopen. Daar aangekomen bleken er ontzettend veel mannen in volledig pak te lopen en vrouwen allemaal met een rok/jurk tot over de knieën. Wij, die ontzettend blij waren dat we weer eens terecht onze korte broek aan konden, vielen dus een klein beetje buiten het gangbare kledingvoorschrift. Toen we na gingen denken welke dag van de week het ook alweer was, bleek het toch logisch te zijn dat zoveel mensen er op hun paasbest uitzagen: het was zondag. Na nog even kort bij een mis binnen te hebben gekeken en de rest van de kerken als bewijs op de foto stonden, zijn we nog doorgelopen naar Capitol Reef: het 'staathuis' van Utah. Het leek zowaar wel op het Witte Huis, alleen dan een paar maatjes kleiner.. Na alles wel gezien te hebben, en onder het genot van een Starbucks koffie en smoothie, zijn we terug gelopen naar ons hotel. Hier hebben we nog een beetje ons gemak gehouden en ´s avonds besloten we ook maar om in het hotel wat te gaan eten. Het eten was prima, maar werd wel 'aangeleverd' op een stuk papier in een mandje.. Zolang het maar goed smaakt, toch?


Dag 18: Salt Lake City - Bryce Canyon (Panguitch)

Vandaag zijn we weer vroeg op pad gegaan om de maandagochtendspits voor te zijn. Zo kwamen we al aan het einde van de ochtend aan bij Bryce Canyon. Om in het park te komen, moesten we eerst door de Red Canyon rijden. Dit was (je zou het bijna niet denken) een canyon met rode rotsen aan beide kanten. Erg mooi om te zien! De rotsen in dat gebied zijn zo rood gekleurd, omdat er veel ijzer in de grond zit. Als Bryce en Red Canyon geen beschermde gebieden waren geweest, dan was het vast al door mijnbouw verwoest. Bij Bryce Canyon zijn we langs alle uitkijkpunten gereden, waarbij de Sunrise en Sunset view veruit het mooist waren om te zien! Nadat we alles gezien hadden, zijn we naar ons hotel gereden. Dit bleek een soort western achtig hotel te zijn met een soort 'saloons' waar je in kon slapen. Erg leuk! Al snel bleek dat er volop Nederlanders waren, zo ook vlak naast ons. Na een tijdje gepraat te hebben, raadden ze ons echt aan om nog de Fairyland trail te doen in Bryce Canyon. Dit was blijkbaar een wandelpad door de canyon heen waarbij je alles nog extra goed zag! Omdat het al laat werd, besloten we het maar niet meer te doen. Aangezien Panguitch maar een klein stadje was, was er eigenlijk maar één normaal restaurant te vinden. Aangezien iedereen dat restaurant wel zag zitten, stonden er al een hoop mensen buiten op een tafeltje te wachten. Ondanks dat we eigenlijk wel zin hadden in een normale maaltijd, zijn we maar doorgereden naar een pizzatent verderop. Ook hier kwamen we weer Nederlanders tegen! Een dikke, gezellige vent kwam op een gegeven moment nog even een babbeltje maken. Hij was met zijn half-Amerikaanse vrouw op vakantie en raadde ons echt aan om de Fairyland trail te doen. Aangezien nu al twee koppels hier zo enthousiast over waren, besloten we dit toch maar in ons schema voor de volgende dag te stoppen.


Dag 19: Bryce Canyon - Zion (Hurricane)

De Nederlanders naast ons hadden ons er al voor gewaarschuwd, en er bleek niks van gelogen: het ontbijt was dramatisch. Gelukkig hadden we nog een paar bananen, dus na die achter onze kiezen te hebben zijn we terug gereden naar Bryce Canyon voor de Fairyland trail. We hadden heerlijk weer en zoals de naam al zegt: het was echt sprookjesachtig mooi! We besloten om ongeveer een half uur de route te wandelen en dan om te keren, zodat we binnen anderhalf uur weer terug bij het beginpunt zouden zijn (het was namelijk een behoorlijke afdaling naar beneden en dus ook weer een 'fijne' klim terug naar boven). We moesten opletten dat we niet te lang bij sommige punten bleven staan, want je kon gewoon blijven kijken naar al die mooie natuur! Achteraf gezien toch erg blij dat we naar die mensen hebben geluisterd en nog terug zijn gereden.
Daarna zijn we doorgereden naar Zion National Park. Aangezien het alleen toegankelijk was met de shuttlebus, hebben we de auto geparkeerd en zijn we op de bus gestapt. Het park staat bekend om zijn grote rotsen/gebergtes en de wilde natuur. Geloof me, het zijn inderdaad ontzettend hoge rotsen! We zijn gestart bij het laatste punt in het park: Narrow Point. Om bij dit punt te komen, moest je eerst een korte trail volgen. Eenmaal aangekomen was het wel een mooi punt om te zien, maar niet echt spectaculair. Dus wij onze goede hoop gezet op het volgende punt: de Weeping Rock. Deze rots 'huilt' het hele jaar door, wat hem zo bijzonder maakt volgens het boekje. Eenmaal aangekomen bij dat punt, bleek er inderdaad water van de rots af te lopen.. Als je onder de rots doorliep en achter het vallende water ging staan, had je wel een mooi uitzicht. Mooi, maar ook niet spectaculair (wat klinkt dit verwend..). Vervolgens door naar Zion Lodge, vanwaar een andere 'mooie' trail startte naar de pools. Eerst even wat gedronken, vervolgens naar lower pool gelopen (approx 0,6 mile). Om van daaruit verder te lopen, moest je onder een soort 'watervalletje' door. Hier kon je uiteraard niet droog onder blijven, maar wij toch maar erdoorheen gelopen. Eenmaal een stuk verder bleek de trail naar de pools die daar nog boven lagen, een hele omleiding te bevatten. Dit zagen we niet zitten, aangezien de eerste pool ook al niet zo indrukwekkend was. Dus wij weer onder die waterval door terug naar boven. Papa op zijn dooie gemak en ik met een korte sprint van de ene naar de andere kant. De mensen die boven stonden te kijken, moesten al lachen om mijn actie om toch zo min mogelijk nat te worden. Eenmaal boven aangekomen zei ik maar gekscherend tegen ze dat ze dat echt absoluut ook eens moesten proberen. Kreeg ik gelijk de lachende reactie terug, dat als ik het zo leuk vond, ze het echt niet erg vonden om te kijken hoe ik er nog een keer onderdoor liep.. Gekke Amerikanen ;) Op onze terugweg naar de busstop bleven de mensen die voor ons liepen opeens staan en gebaarden naar ons dat we hetzelfde moesten doen. Dus wij voorzichtig daar naartoe gelopen en wat bleek: liep daar een dikke tarantula over het pad! Ieeeeehj! Net op dat moment viel er iets van een blaadje uit de boom boven me op mijn haar, waardoor ik het even echt niet meer had.. Daarna toch maar mijn moed bij elkaar geraapt om dat beest nog even van dichtbij op de foto te zetten. Toen het tegen het einde van de middag liep, zijn we met de bus teruggegaan naar de auto en zijn we naar ons hotel gereden.


Dag 20: Zion - Las Vegas

Yes, vandaag eindelijk zover: Las Vegas!! Aangezien we in Zion alles al gezien hadden, konden we lekker op tijd vertrekken. Ik had al een aantal keer tegen papa gezegd dat ik naar een schietbaan wilde om een keer te gaan schieten met wat verschillende geweren. De eerste paar keren keek hij me aan alsof ik gek was geworden. Eenmaal onderweg naar Las Vegas begon hij er toch anders over te denken en besloot het ook maar gewoon te gaan doen! Aangezien we nog wat te vroeg waren om gelijk naar het hotel te gaan, besloten we eerst langs een schietbaan te rijden die ik al op internet had gezien. Het was alleen al leuk om daar binnen te stappen! Er hing een hele wand vol met allerlei verschillende soorten geweren; van normale handguns tot (semi-)automatische geweren. Het personeel wat er rondliep, droeg voor de veiligheid ook allemaal een pistool (geen idee of ze die ooit nodig hebben gehad). We besloten samen het zogenaamde "SWAT-pakket" te nemen met daarin een MP5, MP4 en een Glock 9 mm. Na drie schietschijven uitgekozen te hebben en voorzien te zijn van een veiligheidsbril en oorbescherming, mochten we de schietbaan op. Onze instructrice was ongeveer 1.60m groot en stond helemaal volgeplakt met tatoeages. De mensen die de serie NCIS volgen; ze lijkt sprekend op Abby. Nadat ze eerst bij elk wapen kort uitleg gaf over wat hij kon en hoe je ermee moest schieten, waren wij aan de beurt! We begonnen met de zwaarste, de MP5. Het gaf echt een onwijze kik om met dat geweer te mogen schieten. Ik had na een paar keer alleen wel het gevoel dat mijn schouder zomaar wel eens heel beurs zou kunnen gaan worden van de terugslag.. Met losse shots lukte het ons prima om in het rode stuk te schieten, maar zodra de semi-automtische stand aan stond vlogen de kogels overal in het rond! Het tweede geweer was vergelijkbaar met het eerste, alleen dan met een kleiner kaliber. Ook dit was weer supergaaf om even op automatische stand onze schietschijf aan gort te schieten. Het laatste geweer, de Glock 9mm, was wat mij betreft toch het leukst (en niet alleen omdat ik hiermee alles in het rood schoot). Het voelt gewoon heel echt, aangezien je dan doorhebt hoe politieagenten enz moeten richten om hun doel op de juiste manier te raken. Dan snap je ook dat het echt om centimeterwerk gaat.. Na afloop werden onze schietschijven nog even bekeken door onze instructrice en haar collega. Blijkt dat we allebei ruim zouden zijn geslaagd voor de test die agenten jaarlijks moeten doen om hun pistool te mogen blijven gebruiken! "You should be an American!" riepen ze al. Vervolgens kwam John, een oud-veteraan van de US navy, nog even babbelen. Hij was jaren geleden gestationeerd geweest in Engeland en dus ook een paar keer in Nederland geweest. Heerlijke vent met zijn verhalen over zijn bezoek aan Rotterdam en de discussie die we met hem hadden over wat nou goed bier is. Met een blik op zijn revolver hebben we hem uiteindelijk maar gelijk gegeven ;) Na nog een erg lelijk roze shirt te hebben gekregen, stapten we met onze schietschijven, wat kogelhulzen en vooral weer een hele leuke ervaring rijker naar buiten.
Ondanks dat de tijd leek te vliegen daarbinnen, bleek het nog steeds vroeg in de middag te zijn. Vandaar dat we toen door zijn gereden naar de Hooverdam. Buiten had het weer ondertussen tropische temperaturen bereikt, maar je hoorde ons (bijna) niet klagen. Bij het zien van de Hooverdam moest ik gelijk denken aan groot, groter, GROOTST. Wat is dat een gigantische dam zeg! Afijn, na zo'n tien minuten heb je die massa aan beton aan de buitenkant wel gezien, dus zijn we naar binnen gegaan voor een tour door de dam heen. Na een korte introductiefilm over hoe de dam gebouwd is en waarom hij überhaupt gebouwd is, mochten we met de lift afdalen naar beneden. Het leukste stuk was bij de hal waar de generatoren stroom op stonden te wekken. Daar waren namelijk zes gigantische generatoren een grote hoeveelheid water aan het verwerken om wat (extra) elektriciteit op te wekken voor Las Vegas.
Na afloop van de tour zijn we weer in de auto gestapt, dit keer wel op weg naar ons hotel: het Bellagio! Toen we de Strip op kwamen gereden, keek ik echt mijn ogen uit. De hotels zijn allemaal waanzinnig groot en de één nog aparter dan de ander. Toen we aan kwamen rijden bij het hotel stonden daar al een aantal mannen die onze bagage uit gingen laden en die onze auto gingen parkeren in de parkeergarage. Vervolgens kregen we een kaartje met het nummer van onze bagage erop en konden we gaan inchecken. Mijn mond viel letterlijk open toen ik daar de aankomsthal binnenstapte. Alles was zo groot en ook zo mooi, dat je je dat gewoon echt niet voor kunt stellen als je er nog nooit geweest bent. De incheckbalie leek net op een incheckbalie op Schiphol, zo druk was het met mensen. Toen we aan de beurt waren, werden we geholpen door een jonge gast. Aangezien we graag uitzicht hadden op de beroemde fontein, besloot ik maar gewoon brutaal te zijn en het te vragen. Nadat we ook hadden uitgelegd dat we graag twee aparte bedden hadden etc, maakte hij even een belletje. Hij keek vervolgens opgewekt onze kant op en zei dat hij ons een gratis upgrade mocht geven naar een suite mét uitzicht op de fontein! Nog half verbaasd over deze goedheid, hebben we hem bedankt en zijn we richting onze suite gelopen. We waren eerst nog in de verkeerde lift gestapt; we kwamen er in de lift achter dat er geen 27e verdieping mogelijk was. Dus toen maar weer terug naar beneden, bleek er een aparte lift voor de suites te zijn! Toen begonnen we een beetje het gevoel te krijgen dat het allemaal wel eens heel erg mooi zou kunnen zijn. En jawel, toen ik de deur opendeed hing mijn mond ook weer even op half zes, zo luxe was het! Waar we in onze vorige hotelkamers in ongeveer 10 stappen onze kamer hadden doorkruist, deed je er hier gewoon een halve minuut over om van de ingang naar de laatste kamer te lopen.. We hadden een grote woonkamer, gigantische kingsize bedden, twee badkamers, bubbelbad, stoomsauna, vier tv's (waarvan twee in spiegels) en een mooi uitzicht op de fontein en de Strip! Je zou kunnen zeggen dat we hier geluk mee hebben gehad ;) Nadat alles geïnstalleerd was zijn we de Strip afgelopen om eens bij alle hotels te gaan kijken. Zoals ik vanuit de auto ook al gezien had, bleek het ene nog groter en aparter te zijn dan het andere hotel. Bij terugkomst in het ons eigen hotel uiteraard even gebruik gemaakt van het bubbelbad en de stoomsauna :) 's Avonds zijn we gaan eten bij Café Bellagio, één van de weinige restaurants waar je casual kon dineren. Hier kostte een wijntje gelukkig maar $10 i.p.v. $20… Aangezien we afgebrand waren, besloten we het casino maar even te laten voor wat het was en gewoon lekker in bed te ploffen!


Dag 21: Las Vegas

Na gisteren een drukke dag te hebben gehad, besloten we vandaag lekker van het weer en de luxe te gaan genieten. Nadat we eerst heerlijk uitgeslapen hadden, ben ik daarna met mijn iPad lekker een boek gaan lezen bij het zwembad. Was eerst nog even lastig, want welke van de vijf zwembaden moest ik nou kiezen… Heel vervelend ;)
Toen het 's avonds donker werd zijn we met de taxi naar de Stratosphere Tower geweest. Vanaf dit gebouw heb je echt een geweldig uitzicht over heel Vegas. Nog even getwijfeld of we nog in een attractie zouden gaan die daar op het dak stond, maar aangezien die mensen helemaal over de rand hingen (en wij niet zulke helden waren) hebben we dat maar niet gedaan.
Op de terugweg naar het hotel zijn we nog langs het Las Vegas sign gereden en langs een kleine wedding chapel gelopen die op de Strip zat. Vervolgens op de kamer nog even de fonteinshow gekeken met een FaceTime verbinding thuis, dus mama en Bart konden nog even lekker meegenieten. Daarna even snel een jurkje aangetrokken en nog even naar het casino geweest (moet toch echt als je in Vegas bent!). Met als doel om even een mooi bedrag binnen te slepen, is die luttele $10 winst eigenlijk niet eens de moeite waard om te vermelden :)


Dag 22: Las Vegas - Mammoth Lakes

Na nog even heerlijk genoten te hebben van waarschijnlijk het beste bed gedurende onze hele trip, hebben we onze spullen gepakt en hebben we via de tv uitgecheckt. Vervolgens hebben we gebeld om onze auto voor te laten rijden, waarna we met onze spullen richting de uitgang zijn gelopen. Na alles in de auto geladen te hebben, zijn we vertrokken richting onze volgende bestemming: Mammoth Lakes. Maar stiekem heb ik nog geen afscheid van Vegas genomen.. Om bij Mammoth Lakes te komen, moesten we door Death Valley. Helaas was de weg langs de zoutvlaktes afgesloten (door overstromingen?!), dus hebben we een andere route gepakt. Uiteindelijk hebben we toch nog wat van de zoutvlaktes gezien vanaf een uitkijkpunt en hebben we met onze voeten in echt woestijnzand gestaan. Lijkt allemaal erg leuk (is het ook) maar het was net een warme föhn waar je in ging staan, zodra je een voet buiten de auto zette..
Eenmaal aangekomen in Mammoth Lakes duurde het even voordat we onze bestemming gevonden hadden. Waarschijnlijk zaten onze ogen gewoon tijdelijk heel erg dicht, want het bleek vrij makkelijk te zijn toen we het bij iemand nagevraagd hadden. We waren er al minimaal twee keer voorbij gereden namelijk.. De lodge waar we logeerden was erg gezellig ingericht. We kwamen erachter dat het echt een wintersportgebied was en daar was het meeste dus ook op ingericht. De lobby was erg gezellig: je kon er o.a. poolen en er was een heerlijke lounge ruimte rond een grote openhaard.
In de middag zijn we nog doorgereden naar de bekende meren van Mammoth Lakes. Ondanks dat de zon scheen was het echt verrekte koud daar (ter vergelijking, Las Vegas: 35 graden, Mammoth Lakes: 15 graden). Papa vond de omgeving echt geweldig om te zien. Ik vond de natuur ook erg mooi, maar gewoon minder spectaculair dan wat we allemaal al gezien hadden (klinkt ontzettend verwend, ik weet het). Na een rondrit langs alle mooie punten, waarbij ik het vanuit de auto bewonderd heb en papa de kou getrotseerd heeft om dichterbij te kijken, zijn we weer teruggereden naar het hotel. Onderweg kwamen we een echte bakkerij tegen, dus geen Bakery maar echt 'Bakkerij' in de naam. Dit kon bijna niet anders dan dat de eigenaren Nederlands waren, dus wij daar natuurlijk naartoe. Bleek inderdaad dat de eigenaren uit Utrecht kwamen en hier in Amerika een eigen bakkerij begonnen waren! Ze hadden er wat Ciabatta brood te proeven staan en ik werd gewoon helemaal gelukkig toen ik eindelijk weer eens wat normaal brood proefde in plaats van dat vette brood wat ze hier in Amerika kennen. We hebben toen nog wat lekkere koeken meegenomen voor 's avonds, aangezien we vonden dat we dat wel verdiend hadden! Geloof het of niet, maar we zijn eerder afgevallen dan aangekomen hier. 's Avonds zijn we lekker met een goed boek bij de openhaard gaan zitten onder het genot van een lekkere koek en een bakkie koffie en thee. Totaal niet te vergelijken met een avondje casino in Las Vegas, maar ook wel erg leuk.


Dag 23: Mammoth Lakes - Yosemite

Voordat we vandaag op weg gingen, zijn we eerst nog even langs onze bakkerij geweest. Hier gelijk een heel Ciabatta brood ingeslagen en twee zogenaamde ham-kaascroissants. Deze croissants wogen ongeveer 200 à 300 gram per stuk en waren ook nog eens goed gevuld met een gebakken ei met van alles erin. Ik durf te wedden dat zelfs iemand die wel Amerikaanse porties gewend is, dit niet op had gekregen! Na dit ontbijt zijn we doorgereden naar ons laatste National Park: Yosemite. De afgelopen weken was het park veelvuldig in het nieuws om de grote bosbranden die in het westen van het park gaande waren. Gelukkig waren de branden genoeg gaan liggen om gewoon het park in te mogen. Na een tijdje gereden te hebben begonnen we inderdaad, zoals verwacht, wat verkoolde bomen te zien. Op een gegeven moment hing er echt duidelijk een brandlucht, waardoor we wat beter om ons heen gingen kijken. Sommige bomen waren niet alleen maar verkoold, maar stonden nog steeds te roken! Er werd op borden aangegeven dat het brandrisico 'Very high' was, maar dat er door de brandweer extra opgelet werd. Wij gingen dan ook vrolijk door met onze tocht, aangezien er verder geen vlammetje te zien was. Na een tijdje begon het weer naar brand te ruiken, maar deze keer nog vele malen erger dan de eerste keer. Mensen stopten langs de kant om te kijken waar de brandlucht vandaan kwam, maar wij konden nergens iets zien wat in brand stond of stond te smeulen. 'Gelukkig' was het ondertussen erg bewolkt geworden en begon het echt keihard te regenen. Weg brandlucht én weg goed weer.. Maar goed, we wilden nog graag naar onze laatste tussenstop in het park: Mariposa Grove. Echter, toen we daar eenmaal aankwamen bleek de parkeerplaats al vol te zijn. De enige optie was 4 mile terug rijden en daar de shuttlebus pakken. Aangezien het nog steeds onophoudelijk aan het gieten was, besloten we maar naar ons hotel te rijden en het de volgende ochtend nog een keer te proberen. Bij het hotel/motel aangekomen werden we verwelkomt door een erg stevige, onverzorgde vrouw. We dachten gelijk bij onszelf: dit kan niet veel goeds betekenen. Tijdens het inchecken bracht ze al gelijk ter sprake dat we wel eens geen wifi-bereik zouden kunnen hebben, daar kon ze 'helaas' niks aan doen. En jawel hoor, het bereik kwam niet tot onze kamer, zodat we gezellig in de lobby op een houten stoeltje konden gaan zitten. Er was ook een restaurant naast gelegen dat van dezelfde eigenaar was, maar om een of andere reden besloten we toch maar naar een ander restaurantje te gaan.. Dit werd uiteindelijk Charles Street Dinner House; een gezellig en knus restaurant vlakbij ons hotel. Ook weer gevonden via Tripadvisor, wat ondertussen een goede vriend van ons geworden is tijdens deze reis! We werden onthaald door een vrouw in een heidi jurkje en naar onze tafel gewezen. En nee mannen, het was geen aantrekkelijke vrouw en ze was denk ik dik tegen de 60. Buiten dit verrassende element bleek het eten ontzettend goed te zijn en kwamen we voor de verandering weer eens tevreden van tafel.


Dag 24: Yosemite - San Francisco

Vandaag zijn we weer vroeg uit de veren gegaan om nog naar de Mariposa Grove te rijden, voordat we richting San Francisco vertrokken. De Mariposa Grove staat bekend om de enorme Sequoia bomen die daar groeien. Sommige bomen zijn zo groot dat je er niet eens met tien mensen een cirkel omheen kan maken! Na een trail van zo'n 2 uur hadden we wel genoeg bomen gezien voor die dag en zijn we in de auto richting San Francisco gestapt. Omdat we toch al in het park waren, besloten we om door het park naar de west uitgang te rijden om vanuit daar de snelweg op te schieten. De westkant van het park was duidelijk het ergst getroffen door de branden van de afgelopen weken.. Hele heuvels met bomen waren compleet tot en met de grond toe afgebrand, en sommige stukken waren nog steeds aan het nasmeulen/branden. Vandaar dat de meeste wegen ook door de brandweer waren afgesloten. We reden snel daarna door een klein plaatsje heen wat midden in het national park lag gelegen. Daar hadden kinderen (en ongetwijfeld ook oudere mensen) op veel bomen een tekening gehangen met de tekst: "Thank you firefighters!". Blijkbaar heeft de brandweer het dorpje kunnen redden van de branden die er vlak langs kwamen en waren de inwoners zo blij dat zelfs een café gratis drank aan brandweermannen aanbood! Iemand die dit altijd al als zijn roeping heeft gezien, ga naar Amerika! Je wordt hier namelijk echt als held gezien als je brandweerman bent.
Na een kleine vier uur rijden kwamen we aan op onze laatste bestemming. Na ongeveer een half uur hadden we eindelijk een fatsoenlijk parkeerplek gevonden en konden we naar onze B&B. We wisten wel dat het heel anders zou zijn dan een normaal hotel, maar het was toch even wennen. Onze kamer stond volgebouwd met twee stapelbedden en we hadden een gezamenlijke wc en douche op de gang. Daarnaast was het verder heel huiselijk ingericht, dus er was een normale gezamenlijke keuken waar je kan ontbijten en een soort living room. Ondanks dat het helemaal niet te vergelijken was met het Bellagio, had het ook wel iets! Voor een eettentje hoefden we niet ver te lopen, aangezien er zo'n zes verschillende rond ons B&B lagen. Het werd uiteindelijk weer een keer Italiaans, dus na een lekker bord lasagna naar binnen te hebben gewerkt, zijn we onze reis voor de komende paar dagen uit gaan stippelen. 's Avonds hebben we ons dubbelgevouwen op het onderste stapelbed en zijn we toch goed in slaap gevallen.

--------